Heri ya Krismasi

Geen witte kerst hier. Wel een met veel regen en 25 graden. Zoveel regen zelfs dat de kerk om 10 uur nog helemaal leeg was. Maar een half uurtje later kwam de zon even piepen en doken de eerste feestvierders op. Een uurtje later kon de viering dan toch van start gaan.

Terug thuis kregen we een pasgeslachte geit met rijst en aardappelen. ‘We’ dat zijn Toon en Elke, maar ook Sonia, Gerard en Anke. Of hoe ze hier genoemd worden: Mama Elke, Baba Elke en Dada Ndogo, kleine zus. Na het feestmaal was het tijd voor een siesta om dan ’s avonds weer te genieten van eten en drinken. Samen met het voltallige kerkkoor trouwens, die tussendoor de avond opvrolijkten met wat kerstliederen. Elke deed ook een moedige poging en kreeg al meteen een uitnodiging voor het kerkkoor in de bus. Wordt misschien nog vervolgd…

Op het laatste van de avond werden de cadeautjes uitgedeeld. Vooral de meisjes genoten van Ankes meegebrachte oorbelletjes, nagellak en Engelse leesboeken en de jongens van hun zakmes. Godlisen was zeer tevreden met z’n Tanzaniaanse voetbal T-shirt en John keek wat bedenkelijk bij een zakagenda voor 2010 en een boekje om met stress om te gaan.

Ons kerstcadeautje van Mama Elke en Baba Elke was twee daagjes Tarangire. Een prachtig park en een nog betere safari. Olifanten op 1 of 2 meter afstand. En niet eentje, maar wel een hele kudde. Felgroen gras en een wondermooie slaapplaats. Want voor het eerst tijdens deze drie maanden mochten we kennis maken met het begrip ‘lodge’. Dat staat garant voor een duikje in het zwembad na een stoffige safari, heel lekker eten, een prachtig uitzicht in een nog mooiere lounge en een dromerige nacht in een luxueuze tent (lees: eigen douche en wc met warm water en twee supergoede bedden) midden al die natuurpracht (jaja, zonder omheining). Een dagje om nooit meer te vergeten.

Met de hele familie gingen we ook op bezoek bij de Bushmen. De laatste jagers-verzamelaars van Afrika.  Vuur maken, twee uur mee gaan jagen zonder iets te vangen en leren om een boog te hanteren: een niet echt evidente manier van leven. Maar wel een ervaring om het zelf eens te proberen en zeker bij dit gastvrij en nog niet zo toeristisch volk.

Diezelfde ouders zitten nu, zonder ons, in Zanzibar. Anke nam gisteren al het vliegtuig naar huis. Maar Mama Elke rekende het al uit: we zitten al over de helft, dus het zal niet zo lang meer duren vooraleer we hen terug zien. En dan zijn er nog altijd Willy en Miriam natuurlijk. Binnen enkele uurtjes staan zij in Arusha om het gemis op te vangen. We kijken er al naar uit!

Ps: Familie Smets: De meisjes kregen trouwens ook een nagelnieuw UNO-spelletje vanuit Belgie cadeau. Want het onze vonden ze zo leuk, maar dat konden we toch moeilijk weggeven…

Pps: De Usambara Mountains waren de moeite, maar we zijn er niet lang gebleven. Na een mooie wandeling tot aan het bekendste viewpoint (zonder ‘view’ wegens wolken), besloten we toch maar terug te keren richting Arusha. De gidsen waren immers nogal zwijgzaam en ook het dorpje zelf was niet echt ons ding.

Ppps: De oorbellen veroorzaakten trouwens de volgende dag een golf van ‘gaatjesprikken’ in Johns huis. Mama Bernardo heeft er twee mogen prikken bij Pascalina en twee extra gaatjes bij Kesia. Gewoon met een naald en een draadje erdoor. Poleni!

Pppps: Het geld van vzw Endallah is goed aangekomen en er zijn weer volop materialen en planten ingeslagen. Het is nog even wachten op wat meer regen, maar dan gaan ook de bomen de grond in. Het werk kan nu snel weer opgepakt worden.

Ppppps: Met de demonstratieplots gaat ook alles goed. Op tweede kerstdag zijn we het onkruid gaan verwijderen en een omheining gaan plaatsen.

Pppppps: Aan de bloemen van Imrorlando: jullie fluitje is nu in handen van de middelbare school van Bassodawish. Ze waren er daar heel blij mee en het wordt nu voor elke sportactiviteit en voetbalmatch gebruikt. Bedankt!

Vrolijk Kerstfeest van ons allemaal!

Kerkkoor

Tarangire park

Tarangire lodge

Bosjesmannen

Kerstcadeautjes